لیست مطالب
نمایش 1 - 5 از 5 نتیجه

طبیعت مهربان است

 

 

طبیعت مهربان است
اگر بدانیم و برنامه داشته باشیم


ضمن ابراز همدردی و عرض تسلیت با خانواده های مصیبت دیده
با توجه به هجوم اخبار تلخ و ابراز نگرانی و نارحتی هایی که اصولا در حضور کودکان و در خانواده ها عنوان می شود, به یاد داشته باشیم

سیلاب و قربانی شدن و صدمات مالی و جانی گناه ریزش باران یا جاری شدن سیلاب نیست ؛ این ما هستیم که با درایت و برنامه ، با شناختن طبیعت و واقعیت های آن می توانیم علاوه بر حفظ جانمان از مواهب طبیعی بهترین بهره را ببریم و یا این که با عدم آگاهی و برنامه دقیق , آنرا با ویرانی و مرگ مقارن نماییم.


آب و هوای کشور ما شامل دوره های خشک سالی و تر سالی است
در دوره های خشک سالی که مسیر رودخانه ها از آب خالی می شود.
اجازه ساختن جاده و پارکینگ درآنرا نداریم

یا اگر اقدام به ساخت درچنین جاهایی نمودیم بدانیم در دوره تر سالی که نزول باران زیاد می شود میزبان رودبار های رونده و تند خواهیم بود. بنابراین برای سیلاب برنامه داشته باشیم.

 

پس از چند سال تر سالی و ریزش باران مجدادا وارد خشکسالی می شویم.
چه اقدامات و راه کارهایی برای ذخیره آب می توانیم داشته باشیم


پوشش های گیاهی و جنگل از جاری شدن سیلاب جلو گیری می نمایند, چگونه با کاشتن درخت, محافظت جنگل و حمایت ازپوشش گیاهی , ریزش باران های شدید را مدیریت نماییم.

هرگونه عمران و ساخت و ساز , بدون در نظرگرفتن عوامل طبیعی محکوم به آسیب خواهد بود.
چگونه هنگام ساخت و ساز , ریزش های شدید باران را در نظر بگیریم.

والدین فهیم می توانندبهران فعلی را به فرصت تبدیل نمایند.

از فرزندان خود بپرسید اگر روزی بخواهی به ساخت خانه اقدام نمایی چگونه آنرا در برابر ریزش باران یا برف مقاوم می کنی.

اگر در حال گردش در طبیعت باشی چگونه خود را ازسیلاب نجات می دهی.
ره آورد سرزنش و مرور دائمی اخبار تلخ,برای کوکان بی اعتمادی و ترس است و ره آورد آگاهی , آموزش و سوالهای سازنده, اختراع , ابتکار و پیشگیری از فاجعه و آسیب است.

علاوه بر این ها چگونگی کمک به عزیزان آسیب دیده اولویتی است که اصولا به دست فراموشی سپرده می شود.

مراقب عزیزانمان در خانواده های کوچک خود و خانواده بزرگمان( ایران عزیز) باشیم.

با آرزوی موفقیت و شادکامی برای همه مردم میهن عزیزمان

تربیت مسئولانه

از کودکان خود به اجبار نخبه نسازید

چیزی که اینروزها بیش از پیش خودش را نشان می‌دهد، علاقه خانواده‌های ایرانی به داشتن یک فرزند نابغه است. مسئله‌ای که در خانواده‌ها با فشار روانی بر روی کودک همراه است. فقط کافی است تا جملاتی همچون «چطور از کودک خود نابغه بسازیم؟»، «چگونه فرزند نابغه‌ای داشته باشیم؟» یا «چطور فرزندی باهوش داشته باشیم» را جستجو کنید تا ببینید، کم نیستند والدینی که به دنبال نخبه ساختن از فرزندشان هستند. موضوعی که متاسفانه در حال حاضر به ابزاری برای خودنمایی و چشم و هم چشمی تبدیل شده است.
اما نخبه سازی اجباری چه تبعاتی دارد:

کودکتان سرخورده می‌شود

استعدادهای کودکتان کشف نمی‌شود

فرزندتان منزوی و گوشه گیر می‌شود

کودکتان ناسازگاری می‌کند

کودکی کردن را فراموش می‌کند

کودکتان به صورت طبیعی رشد نمی‌کند

وظیفه ی شما پدر و مادری کردن است نه نخبه سازی!

 

راههاى نامناسب تشويق

تشويق كودكان يكى از راههاى تقويت مثبت افزايش رفتار در كودكان است اما استفاده از تشويق نادرست نه تنها مارا به نتيجه دلخواه نمى رساند بلكه همان انگيزه درونى اوليه كودك براى انجام كار درست را نيز متزلزل مى نمايد.

انواع خطاهاى تشويقى:

١. تشويق كنايه آميز
مثال: چى شده انقدر غذاتو تميز خوردى؟ /چى ميشه هميشه اينجورى تميز غذا ميخوردى؟(كه اين نوع تشويق منجر به خاموشى رفتار درست كودك خواهد شد).

٢.تشويق غير واقعى
مثال:اگر درست غذاتو بخورى ميبرمت پارك و سپس وعده پارك به فراموشى سپرده شود( كه اين نوع تشويق هم به خاموشى رفتار درست مى انجامد).

٣.تشويق اغراق آميز
مثال: تو بهترين نقاش دنيايى(در اينجا راه درست آنست كه تلاش كودك ستايش شود نه آنكه به نادرست مبالغه آميز رفتار شود چراكه اگر شكست در مراحل بعدى رخ دهد تبعات سنگينى براى روان كودك به همراه خواهد داشت).

 

داد زدن کودک

هنگامی که کودک شما با صدای بلند چیزی را از شما مطالبه میکند متقابلا شما باید کاملا آرام با او صحبت کنید. اگر شما نیز با صدای بلند برای پاسخ به او استفاده کنید نه تنها او صدایش را بلندتر خواهد کرد بلکه وارد جنگی خواهید شد که در انتها برنده ای نخواهد داشت.

 تکنیکی که می تواند کودک شما را کم کم به سمتی ببرد که درخواست هایش را آرام و بدون داد زدن مطرح کند این است که:

 ابتدا باید به دنبال علت های داد زدن در کودکان بگردیم، چرا که بیشترین عاملی که باعث می شود کودکان از صدای بلند برای درخواستشان استفاده کنند، آموختن این روش از خودِ والدین است.
اگر خود شما برای درخواستتان از صدای بلند استفاده میکنید باید دوره های کنترل خشم بگذرانید، سپس باید به عنوان یک قانون این مسئله را از قبل برای کودک توضیح داده باشید. پس از آن باید صدا ها را برای کودک رنگبندی کنید و توضیح دهید که چه انتظاری از او دارید و دوست دارید او در هنگام مطرح کردن درخواستش از چه رنگی استفاده کند.
بعد از اینکه قانون را وضع کردید باید از کودک بخواهید که یک بار آن را برای شما تکرار کند. و هماهنگونه که می دانید قوانین را باید بارها و بارها برای کودک یادآوری کرد.

 اگر کودک از این به بعد از داد برای درخواستش استفاده کرد، ابتدا آرامش خود را حفظ کنید و بدون نگاه کردن به چشمان او با صدایی آرام بگویید؛ " این صدا قرمز است و من به صداهای قرمز جواب نمی دهم" معمولا کودک در این زمان کمی صدایش را پایین تر میاورد و شما باید در این لحظه رنگ صدایش را به او بگویید، " این صدا نارنجی است و من به صدای نارنجی هم جواب نمی دهم، لطفا آبی حرف بزن" و به محض اینکه صدایی که از او میشنوید کمی به آبی نزدیک بود بگویید؛ " آفرین الان این صدا آبی شد و من جواب می دهم". به یاد داشته باشید که لحن شما باید آرام باشد تا کودک با آرامش حرف زدن را یادبگیرد بنابراین با آرامش با او سخن بگویید، هر چند او ممکن است به دلیل خشم در اوایل تن صدایش را بالاتر برد. همچین توقع نداشته باشید که کودکتان یک شبه یا یک روزه داد زدن خود را کنار بگذارد.

این تکنیک به خوبی به کودک شما کمک میکند که به آرامی خواسته هایش را بیان کند. امیدوارم شما جز آن دسته از والدین نباشید که بر سر کودک خود با داد کشیدن از او بخواهید که. " د...ا...د... ... ن. .. ز... ن"!!! و حتما به یاد دارید که در رفتارهای آزاردهنده کودک بهترین و شاید گفت تنها تکنیک موجود تکنیک بی اعتنایی است. بنابراین اگر کودک مقاومت کرد و به داد زدن خود ادامه داد از تکنیک بی اعتنایی استفاده کنید و به هیچ وجه با او وارد مذاکره نشوید.

 

 

اضطراب شروع مدرسه

 

بسیاری از اوقات، والدین، میزان اضطرابی را که در اثر تغییرات زندگی در کودکان برانگیخته میشود، دست کم می گیرند. بازگشت به مدرسه و شروع سال تحصیلی جدید، اگر‌چه اتفاقی هیجان انگیز است، اما میتواند اضطراب هایی را برای کودک ایجاد کند که رهایی از آنها برای او دشوار است.


در چنین شرایطی، اگر کودک مجبور باشد که به تنهایی و بدون دریافت کمک، به مقابله با این اضطرابها بپردازد، این احساسات تشدید می‌شوند و می‌توانند اختلالات جدی در عملکرد او ایجاد کنند.

 

 از نظر رشدی، کودکان در سنین مختلف، نگرانی های متفاوتی دارند. در دوران مهدکودک و پیش دبستانی، نگرانی آنها اغلب حول و حوش جدایی از والدین قرار دارد. در سالهای ابتدایی مدرسه، اضطراب آنها عمدتا دربارهٔ احتمال گیرافتادن در کلاس یک معلم سخت گیر یا خشن و ورود به فضای جدید کلاسهای بالاتر است. در سالهای بعدی، نگرانی کودک به مسائلی مثل پیدا کردن دوست، پذیرفته شدن در جمع همسالان و خوب جلوه کردن معطوف می‌شود.

 

بی توجهی به این اضطرابها، میتواند منجر به پسرفت کودک به سمت رفتارهایی مثل قشقرق، اجتناب از مدرسه رفتن، نافرمانی، انزوا یا خشونت شود.

 توجه به این نگرانی ها در کودکان، الزاما به معنای بحث کردن با آنها درباره جزئیات احساساتشان یا به کار بردن استراتژیهای خاصی برای حل کامل مسئله نیست. آنچه کودک در چنین شرایطی بیش از هرچیز به آن نیاز دارد، گوش دادن همدلانه و اطمینان بخشی از سوی والد است.

 

برای این منظور، ابتدا باید به نگرانی کودک گوش داد. و پس از اینکه کودک درباره نگرانی اش حرف زد، مثل اینکه "اگر معلمم بداخلاق و سخت گیر بود چه؟"، باید با او همدلی کرد؛ "نگرانی مهمی ست، میفهمم. من هم وقتی مدرسه می‌رفتم این نگرانی را داشتم"
و سپس با گفتن جملاتی مثل "اگر چیزی که نگرانش هستی اتفاق افتاد، من برای حل کردن مشکل با تو خواهم بود و کمکت میکنم"، به او اطمینان خاطر داد.

 

 اگر صرفا به کودک بگوییم که درباره موضوعاتی که او را مضطرب میکند، نگران نباشد، در واقع او را با نگرانی هایش تنها گذاشته ایم. به علاوه، هنگامی که کودک احساس می‌کند اضطراب های او فهمیده نشده است، صحبت کردن راجع به آنها را متوقف می‌کنند.

برای جلوگیری از ایجاد این اجتناب و کناره گیری در کودک، با قلبی پذیرا به او گوش دهید، با او همدل شوید، و‌ به او اطمینان بدهید که تنها نیست.


با صبوری به سخنانش گوش داده و به او اطمینان دهید در پی راهکار مناسب هستید تا به آرامش کامل برسد.